Gwizdek sygnałowy wzór 1931 wprowadzono do użytku w latach 1931-1932. Jego szczegółową konstrukcję regulowały Warunki Techniczne M 49/31 wydane przez Departament Intendentury MsWojsk z dnia 5 listopada 1931 roku. Gwizdek otrzymywali oficerowie i starsi podoficerowie(ogniomistrzowie, starsi ogniomistrzowie i chorąży).

Gwizdek noszony był na plecionym sznurku zawieszonym na guziku pod lewym naramiennikiem. W przypadku płaszcza sukiennego gwizdek mocowany był do górnego guzika i wsuwany pod płaszcz pomiędzy drugim a trzecim guzikiem począwszy od góry.

Konstrukcja gwizdka

Kształt gwizdka przypominał wydrążonego wewnątrz walca. Składał się z kośćca z ustnikiem i główką, kulki korkowej tj. trelika i kółka mosiężnego.

W skład gwizdka wchodził stop o zawartości 65% cyny, 15% ołowiu i 20% antymonu. Gwizdek był dostarczany do jednostek w kartonowych pudełkach w ilości 20-50 sztuk na każde pudło.

Konstrukcja sznurka wz.31

Sznurek do gwizdka spleciony był na kształt łańcuszka zakończonego obustronnie pętlami. Wykonywany był z jednoskrętowych nici bawełnianych i barwiony na kolor ochronny.

Podstawowe dane

Źródła

• "Warunki techniczne materiałów wojskowych – Gwizdek sygnałowy" – MsWojsk. Dep.Intendentury, 1931 rok
• Warunki techniczne materiałów wojskowych – Gwizdek sygnałowy" – MsWojsk. Dep.Intendentury, 1931 rok