Bagnet do karabinka Berthier wzór 1892 skierowany był przede wszystkim do jednostek kawalerii i artylerii. Jego pojawienie się w Wojsku Polskim zapoczątkowało przybycie do Polski Armii generała Józefa Hallera.

W 1922 roku Wojsko Polskie posiadało około 40 tysięcy karabinków Berthier (przeważnie wzór 1892) łącznie z bagnetami. Dane na rok 1938 wskazują na zapas 27 tysięcy egzemplarzy karabinków i nieco ponad 18 tysięcy sztuk bagnetów i stan ten nie uległ zmianie do roku 1939.

Bagnet Berthier wz.1892 występował w trzech wersjach różniących się między sobą szczegółami technicznymi takimi jak materiał i sposób zamocowania okładek, szerokością pierścienia lub długością jelca. W trakcie pierwszej wojny światowej bagnety te były ochoczo zamieniane w noże bojowej poprzez skrócenie głowni, nie tracąc jednocześnie możliwości mocowania go na karabinie. Część z całego zapasu bagnetów wykorzystywana była m.in. przez Bataliony Obrony Narodowej w trakcie drugiej wojny światowej.

Konstrukcja

Bagnet wz. 18921 miał jednosieczną głownię o obustronnie płaskim zbroczu zwężającej się w kierunku szczytu i pióra. Samo pióro było charakterystycznie krótkie jak również symetryczne. Okładki bagnetu wykonywane były z tworzywa sztucznego bądź z drewna i mocowane dwoma stalowymi nitami do trzonu rękojeści. W zależności od wersji bagnetu można było dostrzec różnice w długości jelca a w przypadku długiego jelca w sposobie jego zagięcia(we wszystkich wersjach jelec zagięty był ku ostrzu głowni).

36 milimetrów od jelca znajdowało się wgłębienie służące do blokowania jelca w dławiku pochwy. Sam jelec mocowany był dwoma stalowymi notami o wypukłych główkach. Na ramieniu jelca znajdowały się bicia pod postacią oznaczeń literowych a następnie numerów. Na progu głowni często można było spotkać bicia stempla odbiorczego na przykład pod postacią liter wpisanych w owal.

Podstawowe dane

Źródła

• "Bagnety" T. Królikiewicz, Warszawa 2002