Toporek saperski był przydzielany do oddziałów piechoty po 1 egzemplarzu do każdej drużyny strzeleckiej (nosił go drużynowy) oraz oddziałów saperów i pionierów Wojska Polskiego (w wyposażeniu każdej drużyny znajdowało się 6 egzemplarzy).

Był wykorzystywany przez żołnierzy do następujących zadań:

• oczyszczania przedpola pozycji strzeleckiej,
• ścinania mniejszych drzew i krzewów oraz łupania pni ma mniejsze kawałki,
• przygotowania kołków do przeszkód z drutu kolczastego,
• wbijania klamer i gwoździ przy oplataniu przeszkód drutem kolczastym.

Norma zużywalności stosowana na potrzeby intendentury wynosiła 72 miesiące.

Opis konstrukcji

Toporek był zaopatrzony w trzonek drewniany z nasadzoną stalową głowicą. Ostrze zaostrzone z jednej strony. Na czas transportu umieszczany w pokrowcu mocowanym do pasa.

Źródła

• Instrukcja "Podręcznik Dowódcy Plutonu Strzeleckiego", Warszawa 1939 r.
• Zdzisław Cutter "Saperzy II Rzeczypospolitej", 2005 r.  

Prawa autorskie

Autor artykułu:  Marcin Skrzypacz