Siekiera wchodziła w skład wyposażenia jednostek saperów i pionierów Wojska Polskiego (w wyposażeniu każdej drużyny znajdowały się po 2 egzemplarze). Wykorzystywano ją do ścinania drzew, łupania pni, rąbania gałęzi oraz grubszej obróbki drewna. Norma zużywalności stosowana na potrzeby intendentury wynosiła 72 miesiące.

Siekiera_3

Opis konstrukcji

Trzonek drewniany z nasadzoną stalową głowicą. Ostrze zaostrzone obustronnie. Siekiera przenoszona była w skórzanym pokrowcu, na lewym boku, ostrzem do przodu i trzonkiem do góry.

Siekiera_1

Sam trzonek siekiery był umocowany za pomocą paska naramiennego umiejscowionego pod ramieniem, gdy żołnierz był bez rynsztunku. W przypadku posiadania rynsztunku, trzonek mocowano od lewego pasa plecaka. Pokrowiec zapinany był na jeden guzik.

Siekiera_2

Długość całkowita

 780 mm

Masa własna

2,8 kg

Masa pokrowca

0,2 kg

Masa wiązadła

0,32 kg

Wymiary ostrza calowego

130×200

Długość trzona drewnianego

780 mm

 

Źródła

  • Instrukcja "Podręcznik Dowódcy Plutonu Strzeleckiego", Warszawa 1939 r.
  • Zdzisław Cutter "Saperzy II Rzeczypospolitej", 2005 r.  

Prawa autorskie

Autor artykułu:  Marcin Skrzypacz