Siekiera wchodziła w skład wyposażenia jednostek saperów i pionierów Wojska Polskiego (w wyposażeniu każdej drużyny znajdowały się po 2 egzemplarze). Wykorzystywano ją do ścinania drzew, łupania pni, rąbania gałęzi oraz grubszej obróbki drewna. Norma zużywalności stosowana na potrzeby intendentury wynosiła 72 miesiące.
Opis konstrukcji
Trzonek drewniany z nasadzoną stalową głowicą. Ostrze zaostrzone obustronnie. Siekiera przenoszona była w skórzanym pokrowcu, na lewym boku, ostrzem do przodu i trzonkiem do góry.
Sam trzonek siekiery był umocowany za pomocą paska naramiennego umiejscowionego pod ramieniem, gdy żołnierz był bez rynsztunku. W przypadku posiadania rynsztunku, trzonek mocowano od lewego pasa plecaka. Pokrowiec zapinany był na jeden guzik.
Długość całkowita |
780 mm |
Masa własna |
2,8 kg |
Masa pokrowca |
0,2 kg |
Masa wiązadła |
0,32 kg |
Wymiary ostrza calowego |
130×200 |
Długość trzona drewnianego |
780 mm |
Źródła
- Instrukcja "Podręcznik Dowódcy Plutonu Strzeleckiego", Warszawa 1939 r.
- Zdzisław Cutter "Saperzy II Rzeczypospolitej", 2005 r.
Prawa autorskie
Autor artykułu: Marcin Skrzypacz
Najnowsze komentarze