Lekki samochód ciężarowy opracowany we włoskich zakładach Fabbrica Italiana Automobili Torino (FIAT) w Turynie. Wykorzystywał on te same podzespoły co samochód osobowy FIAT 514.

W Polsce

W ramach podpisanej jesienią 1932 roku umowy licencyjnej z koncernem FIAT przystąpiono w Państwowych Zakładach Inżynierji (oryginalna pisownia nazwy) w Warszawie do przygotowań linii produkcyjnej wybranych modeli pojazdów. Oprócz tego rozpoczęto montaż krótkich serii importowanych podwozi. Jednym z takich modeli był lekki samochód ciężarowy FIAT 614 o ładowności 1 tony. Na bazie jego podwozia zaplanowano wyprodukowanie serii karetek pogotowia dla PCK oraz wojskowej służby sanitarnej. Projekt zunifikowanego nadwozia wykonano w P.Z.Inż. Ponieważ nowe nadwozie było ciężkie (ok. 700 kg) niezbędne okazało się wzmocnienie podwozia. Projekt wzmocnienia resorów i ocenę wytrzymałości ramy wykonał inż. Kazimierz Studziński z Biura Studiów P.Z.Inż.

Samochody były budowane do końca 1934 roku (?).

Wrzesień 1939

Samochody sanitarne FIAT 614 wchodziły w skład prawie połowy ogólnej liczby kolumn sanitarnych mobilizowanych etatowo przez bataliony pancerne:

1. batalion pancerny – Kolumna Samochodów Sanitarnych nr. 701

3. batalion pancerny – Kolumna Samochodów Sanitarnych nr. 102

4. batalion pancerny – Kolumna Samochodów Sanitarnych nr. 902

5. batalion pancerny – Kolumna Samochodów Sanitarnych nr. 502

6. batalion pancerny – Kolumna Samochodów Sanitarnych nr. 601

8. batalion pancerny – Kolumna Samochodów Sanitarnych nr. 801

10. batalion pancerny – Kolumna Samochodów Sanitarnych nr. 402

Opis konstrukcji

Samochód sanitarny z nadwoziem zamkniętym, drewniano-stalowym (drewniany szkielet obity blachą), osadzonym na ramie. Rama prostokątna, o prostych podłużnicach, wykonana z kształtowników stalowych o profilu prostokątnym.

Pojazd był przeznaczony do przewozu 8 lżej rannych w pozycji siedzącej na ławach ustawionych wzdłuż ścian bocznych kabiny lub 4 chorych leżących (dwóch na podwieszanych noszach, a dwóch na ławkach bocznych). Dostęp do przedziału medycznego, oddzielonego oszkloną ścianką od 2-osobowego przedziału obsługi (kierowca i lekarz lub sanitariusz), zapewniały dwuskrzydłowe przeszklone drzwi w tylnej ścianie nadwozia.

Napęd zapewniał czterosuwowy dolnozaworowy silnik 4-cylindrowy, chłodzony cieczą, o pojemności skokowej 1438 cm3 typu FIAT 174 o mocy 28 KM (20,6 kW) przy 3400 obr/min. Stopień sprężania 5,85:1. Zasilanie w mieszankę paliwowo-powietrzną za pomocą gaźnika. Stosowano ogumienie rozmiaru 30×5.

Źródła:

• Adam Jońca, Rajmund Szubański, Jan Tarczyński "Wrzesień 1939. Pojazdy Wojska Polskiego. Barwa i broń", Wydawnictwa Komunikcji i Łaczności, Warszawa 1990 r.

Prawa autorskie

Artykuł zamieszczony na łamach serwisu za zgodą autora. Brak zgody na kopiowanie, powielanie, rozpowszechnianie.

Autor artykułu:  Marcin Skrzypacz