Rogatywka polowa wz.1937 została wprowadzona Dz.Rozk. MSWojsk nr 11/37, poz. 139. Zakładana była wówczas, gdy nie było obowiązku noszenia hełmu. Rogatywka była noszona przy mundurze przez żołnierzy wszystkich rodzajów broni z wyjątkiem oddziałów zmotoryzowanych, broni pancernej jak również lotnictwa. Jednocześnie z wprowadzeniem rogatywki wz.37 wstrzymana została produkcja furażek polowych – uznano je za niepraktyczne, gdyż w lecie nie chroniły oczu od słońca, a na zimę były za chłodne.

Rogatywki wz. 37 i wzorowane na nich nakrycia głowy były często wykorzystywane w partyzanckich oddziałach po roku 1939. Używane były również w polskich formacjach Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Rogatywki wzorowane na wz. 37 z nowymi orzełkami wz. 43 były również polowym nakryciem głowy oddziałów Armii Berlinga. Rogatywki te obowiązywały w WP aż do lat 90. XX w., wówczas zastąpione zostały przez berety.

Konstrukcja

Rogatywka była wykonana z sukna mundurowego barwy ochronnej khaki. Kwadratowe deńko, usztywniony daszek chroniący przed słońcem, podwójnie składany otok ściągany z przodu za pomocą przesuwki. W okresie zimowym była możliwość rozłożenia go w pozycji chroniącej uszy i część twarzy przed mrozem(rozwiązanie zaczerpnięte z cywilnej czapki narciarskiej). Otok był skrojony w całości i zakończony zawinięciami podwójnie przeszytymi, przyszyty z potnikiem od wewnątrz ogłowia rogatywki. Podwójnie składany i przystosowany do opuszczania. Do regulowania opuszczonego otoku służy przesuwka barwy khaki wykonana z masy galalitowej lub bakelitowej. Przyszyta na stałe do prawego końca otoku, a założona luźno na jego lewym końcu. Środek rogatywki wyposażony był w skórzany potnik. Z przodu naszyty wojskowy orzeł, wyhaftowany na sukiennej podkładce(haftowanie wykonanywano przy użyciu kręconej, szaro stalowej przędzy).

Daszek był usztywniony w środku warstwą sztywnika, tektury i ceraty. Wykrój ceraty powinien być umieszczony pod wierzchnim wykrojem daszka, tektura w środku, a sztywnik na spodnim, sukiennym wykroju daszka. Usztywniony  w ten sposób daszek jest przeszyty dziewięć razy na całej powierzchni, równolegle do zewnętrznej krawędzi, a kolejne przyszyty maszynowo, szwem czapniczym wraz z potnikiem do krawędzi ogłowia w taki sposób, aby środek daszka wypadł na linii środkowej przodu rogatywki. Produkcja rogatywki mieściła się w rozmiarach od 53 do 60.

Źródła

• fotografie dzięki uprzejmości Stowarzyszenia Rekonstrukcji Historycznej 3 Pułku Piechoty Legionów w Jarosławiu
• Dziennik Rozkazów MSWojsk. nr 11 z 1937 roku poz. 139 i załącznik nr 1
• pl.wikipedia.org/wiki/Rogatywka_wz._37 

Prawa autorskie

Artykuł zamieszczony na łamach serwisu za zgodą autora. Brak zgody na kopiowanie, powielanie, rozpowszechnianie.