W 1931 roku Kierownictwo Zaopatrzenia Lotnictwa zamówiło dla lotnictwa wojskowego w Podlaskiej Wytwórni Samolotów w Białej Podlaskiej serię 20 maszyn PWS-12 bis. Lecz zanim  to zamówienie zostało zrealizowane inż August Bobek (Zdaniewski) przekonstruował samolot.

Modyfikacje obejmowały zastosowanie konstrukcji mieszanej (kadłub kratownicowy z rur stalowych), zostały wzmocnione płaty, a także w niewielkim stopniu przeprowadzono zmiany w obudowie silnika. Ponadto zamontowane zostały obustronne drzwiczki, które umożliwiały łatwy i szybki dostęp do pierwszej kabiny. Prototyp oznaczony jeszcze jako PWS-12 (w niedługim czasie maszynę oznaczono jako PWS-14) o numerze ewidencyjnym 57-3 swój pierwszy lot wykonał  w czerwcu 1933 roku. Maszynę oblatał pilot Franciszek Rutkowski.

W lecie 1933 roku samolot przeszedł próby w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa. Próby zostały przeprowadzone przez pilotów : płk J. Kossowskiego, por. J. Orłowskiego i sierż S, Szubka. W 1933 roku wyprodukowano dwadzieścia egzemplarzy samolotów PWS-14, które otrzymały wojskowe numery ewidencyjne od 57-3 do 57-22. Samolot PWS-14 wyprodukowano tylko w ilości dwudziestu egzemplarzy, gdyż inż. A. Bobek ( Zdaniewski) opracował wersję rozwojową maszyny oznaczona jako PWS-16.

Samoloty PWS-14 weszły do eksploatacji w Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie o w Szkole Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu. Maszyny PWS-14 pozostawały w użyciu do 1939 roku.

Powstanie

Samolot został całkowicie pomalowany na ciemny kolor zieonooliwkowy. Szachownice malowano na sterze kierunku, a także na dolnej powierzchni płata dolnego i na płacie górnym. Numery taktyczne malowano w środkowej części kadłuba, a także na dolnej części płata dolnego.

Samoloty należące do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie nasadę miały nasadę  statecznika pionowego pomalowaną na kolor błękitny, w tym samym miejscu umieszczano godło SPL. Oznaczenia producenta malowano na kolor biały na górnej powierzchni steru kierunku.

Malowanie

Samolot został całkowicie pomalowany na ciemny kolor zieonooliwkowy. Szachownice malowano na sterze kierunku, a także na dolnej powierzchni płata dolnego i na płacie górnym. Numery taktyczne malowano w środkowej części kadłuba, a także na dolnej części płata dolnego.

Samoloty należące do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie nasadę miały nasadę  statecznika pionowego pomalowaną na kolor błękitny, w tym samym miejscu umieszczano godło SPL. Oznaczenia producenta malowano na kolor biały na górnej powierzchni steru kierunku.

Konstrukcja

Mieszana, kadłub spawany z rur stalowych stopowych, skrzydła dwudźwigarowe kryte płótnem, środkowa część górnego płata wsparta na kadłubie na piramidzie z rur stalowych. Podwozie główne wyposażone w amortyzatory olejowo-powietrzne. Napęd 9-cylindrowy silnik Wright „Whirlwind J5b” o mocy 220 KM.

Źródła

• Bartłomiej Belcarz „Samolot szkolno – akrobacyjny PWS-26” TBiU nr 134 wyd. MON 1990 Tadeusz Chwałczyk,  Andrzej Glass „Samoloty PWS” WKiŁ 1990.
• Tadeusz Królikiewicz „Wojskowe samoloty szkolne 1918-1939” Barwa w lotnictwie polskim WKiŁ 1988.

Prawa autorskie

Autor artykułu:  Michał Szczepański