Model 1944, w literaturze zachodniej rozpoznawany bardziej jako model 10, został opracowany pod koniec wojny w zakładach zbrojnych w ZSRR i stanowił modyfikację wzoru 1943 poprzez modyfikację mechanizmu otwierającego, którego dźwignię umieszczono w dolnej części języka spustowego. W opinii wielu jest to jeden z najlepiej zaprojektowanych pistoletów sygnałowych. Po zakończeniu działań wojennych pistolet stał się podstawowym pistoletem sygnałowym wykorzystywany przez wszystkie armie państw wchodzące w skład Układu Warszawskiego. Pistolet wykorzystywał 26 mm naboje sygnałowe w łusce kartonowej (produkcji polskiej) lub aluminiowej (produkcji czeskiej) w kolorach białym, czerwonym, żółtym i zielonym, naboje dymne dziennie wydzielające czerwony i niebieski dym, naboje oświetlające ze spadochronem oraz naboje specjalne z gazem obezwładniającym. W Polsce do pistoletu sygnałowego wz. 1944 opracowano specjalną nasadkę umożliwiającą wystrzeliwanie rakiet ratowniczych niosących linę. Stosuje się wtedy specjalny nabój wypełniony prochecm czarnym, którego odpalenie powoduje zapalenie silnika rakiety ratowniczej. Urządzenie ma zastosowanie w ratownictwie wodnym i górskim.

Inną ciekawą modyfikacją tego pistoletu jest opracowane przez zespół naukowców z Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie urządzenie do miotania i rozwijania elementów powierzchniowych. Urządzenie to w formie lejkowatej nasadki przytwierdzonej do lufy pistoletu sygnałowego umożliwia wystrzeliwanie tkaninowych siatek obezwładniających.

Nabojem miotającym jest tu 7.62 mm nabój ślepy wzór 1943, którego gazy prochowe przechodząc przez zespół kanałów rozmieszczonych skośnie na obwodzenia nasadki, powodują wyrzucenie ciężarków, te zaś rozlatując się rozciągają sieć, która spadając na atakowaną osobę, znacznie ogranicza swobodę jej ruchów. Skonstruowany w kraju siatkowy zestaw obezwładniający (S/O) umożliwia wystrzeliwanie na odległość do 5 m siatek o średnicy 1.5 m, motających napastika tym skuteczniej, im jest on bardziej agresywny.

Budowa

Pistolet wz. 1944 składa się z dwóch zespołów: lufy i szkieletu. Lufa służy do umieszczenia naboju i nadaniu gwiazdce po strzale określonej prędkości i kierunku lotu. W skład lufy wchodzi wyrzutnik.

Wyrzutnik służy do wyciągnięcia łuski (naboju) z przewodu lufy podczas przeładowania (rozładowania) pistoletu. Ponadto zapewnia otwarcie lufy pod określonym kątem i uniemożliwia samoczynne odłączenie się lufy od szkieletu. Zespół szkieletu składa się z następujących części: szkieletu, kurka, osi kurka, sprężyny kurka z popychaczem, iglicy, sprężyny iglicy, spustu, zatrzasku lufy. Spust służy do utrzymania kurka na zaczepie a, zwalniania go i utrzymania na zaczepie zabezpieczającym. Wewnątrz spustu znajduje się sprężyna zatrzasku lufy i spustu oraz zatrzask lufy. Zatrzask lufy służy do zamknięcia lufy na czas strzału – po naciśnięciu palcem na powierzchnię radełkowaną i obróceniu go do tyłu wokół osi umieszczonej w otworze f. Oś zatrzasku lufy jest jednocześnie osią obrotu spustu. Sprężyna spustu i zatrzasku lufy jest sprężyną walcową.

Źródła

• "Polskie konstrukcje broni strzeleckiej", Piotr Zarzycki & Zbigniew Gwóźdź, 1 stycznia 1993
• "26 mm pistolet sygnałowy wz. 1978 i 1944, Opis i użytkowanie", Ministerstwo Obrony Narodowej, 1985