W czasach II RP odznaki były symbolem przywiązania danej osoby i podkreślenia więzi jaka łączyła ją z daną formacją. Odznakę "Znak Pancerny" ustanowiono zgodnie z Dz, Rozk. MSWojsk nr 20, poz. 255 z 3 listopada 1932 roku w ramach wyróżnienia służbowego przysługującego wszystkim żołnierzom formacji pancernych, którzy w okresie począwszy od 11 listopada 1918r. do 31 pażdziernika 1920 roku przesłużyli minimum 6 miesięcy na froncie lub 12 miesięcy w czasie wojny albo szczególnie zasłużyli się dla wojsk pancernych. Odznaka przyznawana była zarówno polskim jak i zagranicznym żołnierzom, osobom cywilnym oraz jednostkom szczególnie zasłużonym dla broni pancernej. Odznaka "Znak Pancerny" nadawana była przez Minstra Spraw Wojskowych na wniosek Dowódcy Broni Pancernych. Pozbawienie odznaki następowało w efekcie zasądzenia przez sąd wojskowy bądź cywilny w przypadku czynów hańbiących lub na podstawie dyskwalfikacji przez Oficerski Sąd Honorowy.

Konstrukcja

Odznaka wykonana ze sreba przypominała uskrzydlone ramię w zbroi trzymające miecz na tle koła zębatego. Srebrne odznaki oficerskie wykonywane były przez warszawskiego grawera Wiktora Gotarczyka w srebrzonym tombaku dla podoficerów i szeregowych. Zgodnie z regulaminem noszono ją na środku lewej piersi, 1 centymetr nad linią pierwszego guzika. Rewers gładki z gwintowanym sztyfrem z nakrętką, na której znajdowała się firma producenta.

Odznaka zastępowała nadawaną wcześniej oficerom broni pancernej odznakę pamiątkową oficera czołgów. Odznakę "Znak Pancerny" spotkać można było także na proporcach strzeleckich, proporcach nagrodowych, odznakach pamiątkowych broni pancernych jak również na sztandarach w zastępstwie cyfry pułku. Odznakę nadawano w późniejszym okresie także w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, gdzie wykonywana była przez firmę Kirkwood and Son z Edynburga oraz firmę Steinhauer z Lüdenschein. 

Źródła

• www.muzeumwp.pl/emwpaedia/odznaka-pamiatkowa-znak-pancerny.php