Polską odznakę obserwatora lotniczego ustanowił rozkaz nr 42/19 z 15 kwietnia 1919 roku. Odznakę obserwatora lotniczego podobnie jak „gapę” wykonał prof. Gruberski i tak jak ona inspirowana była austriacka odznaką obserwatora.

    Odznaka obserwatora wykonana została w brązie, stanowił ją orzeł z zielonym wieńcem w dziobie identyczny jak w przypadku odznaki pilota, do odznaki dodano nowy element trzy błyskawice (nazywane wówczas iskrami) trzymane przez orła w szponach. Ten element prof. Gruberski skopiował z austriackiej odznaki obserwatora nadawanej od 1917 roku. (Iskry w odznace mają związek z obsługą stosowanych wówczas w samolotach telegrafów iskrowych). Kształt i wymiary odznaki obserwatora lotniczego były identyczne jak w przypadku odznaki pilota wojskowego. 

    Odznakę obserwatora lotniczego nadawał także Naczelny Wódz. Aby ją otrzymać należało ukończyć Wojskową Szkołę Obserwatorów oraz mieć za sobą nie mniej niż pół roku służby „w eskadrach na froncie”. Sposób i zasady noszenia odznaki były takie same jak zasady obowiązujące pilotów. 16 lipca 1919 roku skonkretyzowano sposób nadawania odznaki obserwatora lotniczego. Odtąd prawo do noszenia odznaki nabywało się po wykonaniu 20 godzin lotów bojowych nad terytorium nieprzyjacielskim lub po uzyskaniu doskonałej opinii służbowej. Dalsze instrukcje co do nadawania obserwatora lotniczego były takie same jak w przypadku pilota wojskowego na podstawie tych samych rozkazów. (patrz odznaka pilota wojskowego 

        Odznaki odlewano w mosiądzu srebrzonym lub złoconym. Odznaka była jednoczęściowa, na rewersie gładka. Na szczytach skrzydeł znajdowały się uszka, a na nich łańcuszek.

Źródła

•  "2 Batalion Balonowy" Z.Kozak, Z.Moszumański, J.Szczpański, Pruszków 2006

Prawa autorskie

Autor artykułu:  Michał Szczepański.

Artykuł zamieszczony na łamach serwisu za zgodą autora. Brak zgody na kopiowanie, powielanie, rozpowszechnianie.