Po zebraniu doświadczeń z użytkowania poprzedniego polskiego wzoru niezbędnika wz. 26 zapadła decyzja opracowania nowego modelu, który wyeliminowałby stwierdzone braki. Główną zmianą była modyfikacja kształtu rączek obu sztućców.

W 1931 roku zatwierdzono projekt niezbędnika opracowanego w Instytucie Technicznym Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych, który po przyjęciu na uzbrojenie otrzymał oficjalne oznaczenie niezbędnik wz. 31.

Produkcję seryjną ulokowano w kilku zakładach. Oznaczenia producenta umieszczano na rączkach wraz z rokiem produkcji.

Opis konstrukcji

Oba sztućce łyżka i widelec były wykonane poprzez tłoczenie z blachy stalowej miękkiej, która była następnie cynowana. Łączono je za pomocą spinki przymocowanej do rączki widelca oraz owalnego otworu umieszczonego na rączce łyżki.

Dla usztywnienia konstrukcji krawędź rączki łyżki była zawinięta do wewnątrz na szerokości 3,5 mm. Dodatkowo od połowy długości aż do podstawy biegła fala która była coraz głębsza i rozszerzała się (w zgięciu podstawy osiągała szerokość 8 mm i głębokość 1,5 mm).

Za pomocą fali usztywniono także rączkę widelca – zaczynała się ona w odległości około 40 mm od końca rączki i stopniowo pogłębiała i rozszerzała w kierunku palców.

Źródła:

• Specyfikacja „Warunki techniczne materiałów wojskowych. Niezbędnik /łyżka i widelec/. M. 46./31.”, wydana przez Departament Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych w dniu 5 listopada 1931 r.

Prawa autorskie

Artykuł zamieszczony na łamach serwisu za zgodą autora. Brak zgody na kopiowanie, powielanie, rozpowszechnianie.

Autor artykułu:  Marcin Skrzypacz