Mina rzeczna zaprojektowana w Polsce w 1919 roku. Pomysłodawcami konstrukcji byli oficer broni podwodnej kpt. mar. J. Bartoszewicz oraz gen. bryg. Tadeusz Bobrowski. Pierwsza serię 4 egzemplarzy wykonano w Głównym Składzie Materiałów Wybuchowych i 26 listopada 1919 roku z wynikiem pozytywnym poddano próbom na Wiśle pod Warszawą. Jako efekt prób złożono zamówienie na 200 egzemplarzy. Produkcję min kontynuowano po zakończeniu wojny. Niestety ich jakość pozostawiała wiele do życzenia. W tej sytuacji część ze zgromadzonych korpusów planowano wykorzystać jako pływaki do sieci zagrodowych.

minar_1

Opis konstrukcji

Konstrukcja miny według założeń miała zapewnić jej poprawne działanie do głębokości 14 metrów. Jej korpus wykonano w postaci odwróconego stożka z ocynkowanej blachy stalowej o grubości 1,5 mm. Był on łączony z dwóch połówek i był przykrywany z góry pokrywą, w której znajdowało się 5 łączników elektrycznych. Do znajdującego się na dnie korpusu zaczepu podczepiano łańcuch z kotwicą. Kontakt z przepływającą jednostką powodował zgniecenie jednego z łączników, w którego wnętrzu znajdowała się szklana rurka mieszcząca 1,5 cm3 rtęci. Wyciek rtęci powodował zalanie styków i zamknięcie obwodu elektrycznego z zapalnikiem. Zapalnik stanowiła mieszanina chemiczna reagująca na przepływ prądu o napięciu 5 V i natężeniu 0,5 A. Postawienie miny wymagało odciągnięcia iglic, wprowadzenia blokady za pomocą zatyczki i połączenia przewodów z detonatorem. Tak przygotowaną minę można było zrzucić do wody.

Masa całkowita w stanie gotowości  38,7 kg
Masa całkowita po skompensowaniu   42,57 kg
Masa korpusu z łańcuchem 11 kg
Masa baterii, przewodów i pokrywy 2,7 kg
Masa materiału wybuchowego 25 kg
Masa kotwicy 15 kg
Średnica górna  400 mm
Średnica dolna   300 mm
Wysokość  440 mm

Źródła

  • Regulamin służby broni podwodnej T. 1 cz. 6, Warszawa 1925 r.
  • Ireneusz Bieniecki „Flotylla Rzeczna Polskiej Marynarki Wojennej w Pińsku w latach 1925-1935”, 2006 r.

Prawa autorskie

Autor artykułu:  Marcin Skrzypacz