Maska wzoru 32 była zupełnie nowoczesnym sprzętem, drugim po masce R.S.C., w pełni opracowanym w Polsce i przez polskich konstruktorów. Produkcja masek odbywała się w Wojskowej Wytwórni Sprzętu Przeciwgazowego w Radomiu od roku 1935 bądź 1936. Ich pojawienie w Wojsku Polskim przypada na rok 1936 kiedy ukazała się także instrukcja ich użytkowania wraz z konserwacją. Od 1938 roku maski produkowano w fabryce 'Stradom' w Częstochowie. Wzór 32 wypierał stopniowo maskę R.S.C., lecz obydwie pozostały na wyposażeniu w roku 1939. Maskę produkowano w rozmiarach M, S, D.

Budowa

Maskę właściwą tłoczono z gumy, pokrytej trykotową tkaniną o specjalnie groszkowanej powierzchni. Szybki okularowe szklane były bezpośrednio osadzone w masce i zabezpieczone jednocześnie od potnienia dzięki zastosowaniu wewnętrznego kapturka (rys. poniżej) zaopatrzonego w kominek (B), przeprowadzający wdychane powietrze obok szybek. Ramkę uszczelniającą (R) wykonano z tkaniny gumowanej lub miękkiej, elastycznej skóry zapewniającą całkowitą szczelność a nagłowie z taśm gumowych lub sprężynkowych, unieruchamiających maskę na twarzy bez bolesnego ucisku.

Zawór wdechowy (Z) był umieszczony w głębi kapturka a wydechowy (W) –  angielskiego typu – na zewnątrz maski pod brodą i zabezpieczony przed uszkodzeniem za pomocą osłony ramkowej lub ochraniacza pudełkowego. Pochłaniacz, w maskach tego typu, stosowano w trzech odmianach : normalny, typu wojskowego, zmniejszony, przeznaczony dla straży ogniowej i mały, przeznaczony dla ludności cywilnej i przemysłu. Ten ostatni wkręcany był bezpośrednio w gniazdo gwintowane maski właściwej. Pochłaniacze wszystkich typów miały na wyposażeniu filtry przeciwdymowe chroniąc przed wszystkimi ówcześnie znanymi gazami bojowymi. Maska wzór R.S.C. i wzór 32 posiadały jednakowe gwinty pozwalające stosować udoskonalone pochłaniacze także do masek wcześniejszych wzorów. Maskę noszono w torbie wykonanej z solidnego, nieprzemakalnego płótna.  We wnętrzu torby wydzielono dwie komory: w jednej znajdował się pochłaniacz wsparty na podstawie drucianej w taki sposób by nie miały miejsca niepotrzebne opory w momencie oddychania, w drugiej znajdowała się maska z wężem. Nowe pochłaniacze chronione były przed wilgocią przy pomocy papieru woskowanego z jednej strony i gwintowanym kołpakiem z drugiej.

Nakładanie i sprawdzanie szczelności

W celu nałożenia maski należy otworzyć wieczko puszki i wyciągnąć maskę za jej rogi(miejsce przeszycia obudwy taśm nagłowia), zaciśnięte między dłonie a palce podchwytujące taśmy nagłowia. Następnie, odchyla się głowę w tył i podkłada maskę głęboko pod brodę naciągając jednocześnie na głowę aż do momentu naprężenia się wszystkich taśm i ich gładkiego ułożenia, po czym zapina się taśmą zapinkową. Poprawność założenia maski gwarantuje jej całkowitą szczelność. W celu sprawdzenia wykręcić należy pochłaniacz i po wydechu zamknąć należy, przy pomocy dłoni, otwór gniazda gwintowanego.

Przy kolejnym wdechu nie powinno występować odczucie przesączania powietrza, zwłaszcza w okolicach czoła i skroni. Ostateczny test szczelności wykonuje się przez próbę w atmosferze gazu drażniącego, wewnątrz komory gazowej. Przed wykorzystaniem maski należy zasadniczo sprawdzić czy nie doszło do uszkodzenia tkanin maski właściwej i szwów oraz czy pierścienie szybek i komora zaworoswa są ściśle zamocowane. Wkręcenie pochłaniacza powinno następować bezproblemowo aż do końca gwintu zaś umieszczony na dole gniazda, pierścień gumowy, nie powinien być popękany bądź sztywny.

Podstawowe dane

Źródła

• "Vademecum obrony przeciwlotniczej i przeciwgazowej ludności cywilnej", Wydanie II uzupełnione, Warszawa 1936