Po zebraniu doświadczeń z użytkowania poprzedniego polskiego wzoru manierki żołnierskiej wz.26 zapadła decyzja opracowania nowego modelu, który wyeliminowałby stwierdzone braki. Główną zmianą była modyfikacja kształtu dna pozwalająca na postawienie manierki w pozycji pionowej.

W 1931 roku zatwierdzono projekt manierki opracowanej w Instytucie Technicznym Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych, który po przyjęciu na uzbrojenie otrzymał oficjalne oznaczenie manierka żołnierska wz.31.

Produkcją seryjną manierek tego typu zajmowało się w Polsce kilku producentów:

• Huta Silesia w Rybniku;
• Suchedniowska Fabryka Odlewów w Suchedniowie (sygnatura Suchodlew);
• Fabryka „Światowit” w Myszkowie (należąca do Koncernu „Modrzejow-Hantke” Zjednoczone Zakłady Górniczo-Hutnicze  Spółka Akcyjna w Sosnowcu).

Sygnowanie producenta było umieszczone na szyjce po przeciwnej stronie do uszka.

Istniały także manierki przeznaczone dla KOP-u(Korpusu Ochrony Pogranicza) posiadające bicie KOP 1935. Ponadto, w przypadku produkcji dla służb paramilitarnych takich jak LOPP (Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej) nie były sygnowane przez producenta, a jedynie stemplowane orłem w sześcioboku i literami US. Manierki skierowane do sprzedaży cywilnej nie posiadały ani bić odbiorów wojskowych, ani bić producenta.

Opis konstrukcji

Wybrano kształt pękatej butelki której korpus był z jednego boku na spodzie wklęsły (pozwalało to postawić manierkę). Używana do produkcji blacha stalowa miękka grubości 0,4 mm była w tym modelu cynowana. Korpus formowano poprzez tłoczenie z jednego arkusza blachy.

Zewnętrzna powierzchnia manierki była pokrywana farbą emaliową koloru khaki typu „Salamandra Nr. 945” produkcji firmy W. Karpiński i W. Leppert w Warszawie. Wyjątkiem były manierki dla Marynarki Wojennej malowane na niebiesko. Zamknięcie manierki stanowił duży korek wykonany z kory dębu korkowego przez sodek którego poprowadzono aluminiową przetyczkę. Korek z korpusem łączył łańcuszek o 10 ogniwach wykonanych z blachy stalowej lub mosiężnej. Manierkę przenoszono w chlebaku.

Źródła:

• podziękowania za fotografie dla Pana Łukasza Paderewskiego
• Specyfikacja „Warunki techniczne materiałów wojskowych. Manierka wojskowa. M. 44./31.”, wydana przez Departament Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych w dniu 5 listopada 1931 r.

Prawa autorskie

Autor artykułu:  Marcin Skrzypacz