Amerykańska manierka M1910 była podstawową manierką znajdującą się na wyposażeniu Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych w latach 1910-1962. W 1963 roku została zastąpiona przez aluminiową manierkę M1961. W 1909 roku Departament Piechoty Armii USA zamówił prototyp manierki żołnierskiej. Zamówienie sięgało rzędu 300 manierek stalowych z kubkami w Rock Island Arsenal oraz 500 manierek aluminiowych w The Aluminimum Good Manufacturing Company (AGM).

Po przeprowadzonych testach poligonowych wybrano w 1910 roku manierkę aluminiową. Już na wstępnym etapie ujawnił się problem wysokich kosztów produkcji. Firma AGM opatentowała sposób produkcji manierek aluminiowych w formie jednoczęściowej co było niekorzystne z punktu widzenia wojska, które zmuszone było uiszczać opłaty licencyjne.

W 1912 roku Rock Island Arsenal opracował metodę dwuczęściowej produkcji manierek poprzez łączenie je spawem pionowym na bokach od zewnętrznej strony. W ten oto sposób w latach 1913-1917 manierki produkowała RIA zaś równoległe produkcja odbywała się w AGM, zgodnie z dotychczasowymi wzorami. W trakcie I wojny światowej odpowiedzialność za wyposażenie żołnierza spoczęła na Korpusie Kwatermistrzowskim. W 1918 produkcja zlecona została pięciu krajowym dostawcom, którzy stosowali się do sposobów RIA. W manierkach modelu 1910, pochodzących z wojennej produkcji, matowiono aluminimum, aby zapobiec odbijaniu się światła. Produkcji manierek podjęły się firmy:

• Landers, Frary & Clark (LF&C)
• Aluminum Goods Manufacturing Co. (AGM Co)
• The Aluminum Company of America (ACA)
• J. W. Brown Co. (J.W.B)
• Buckeye Aluminum Co. (BA Co.)

Od roku 1918 na manierkach pojawiła się data produkcji lub nazwa producenta (umiejscowiona na tylnej ściance lub na spodzie). Od momentu zaangażowania się USA w II wojnę światową rozpoczęto produkcję menierek ze stali nierdzewnej rezygnując tym z samym z aluminimum ze względu na wysokie jego zapotrzebowanie w przemyśle lotniczym.

Takie maniereki oznaczane były niekiedy jako model M1942. Wykonane były z dwóch wytłoczonych części łączonych poprzez zlutowanie zaś aluminiowy korek zastępowano bakelitowym. Pod koniec 1942 roku ponownie ruszyła produkcja manierek aluminiowych. Zmianie nastąpiło jednak ich wykonanie poprzez produkcję dwóch części manierki łączonych poziomym spawem. W roku 1944 produkowano również manierki ze stali ocynkowanej oraz z tworzywa Ethocel.

Kubki

Razem z manierką został wprowadzony kubek aluminiowy o pojemności 0,5 kwarty. Wykonano go tak, aby możliwe było włożenie w niego manierki. Kubek był wykonany z aluminium oraz wyposażony w składany uchwyt.

Od roku 1942 wraz ze stalowymi manierkami wprowadzono kubki ze stali nierdzewnej. Wprowadzenie manierek M1961 nie spowodowało zmian w użyciu kubka.

Pokrowce

Do przenoszenia manierki wraz z kubiem wykorzystywano specjalny pokrowiec. Wykonany był z wojłoku o grubości 6 milimetrów. Spełniał zadanie izolatora a mokry mógł zapewnić niską temperaturę wody w manierce. Pokrowiec malowany w kolorze khaki montowany był na pasie.

W 1957 wprowadzono do służby nowe oporządzenie – M1957 LCE. Nowy pokrowiec M1956 wykonano z zielonej bawełny, a ocieplenie stanowi syntetyczny filc. Mocowane były do pasa klipsami.

W Polsce

Po I wojnie światowej część manierek M1910 trafiła do Polski ramach sprzętu zakupionego z demobilu amerykańskiego. Wojsko Polskie wykorzystywało je we wszystkich formacjach na początku lat 20-tych. W późniejszym okresie wykorzystywała je głównie kawaleria, aż do czasu pojawienia się nowszych wzorów manierek.

W 1939 roku można było jeszcze spotkać manierki M1910 zarówno w kawalerii jak i innych formacjach. 

Konstrukcja

Pojemność manierki wynosiła 1 kwartę (ok. 0,94 l). Wykonana była z aluminium lub stali nierdzewnej. Zamykana korkiem aluminiowym (do 1942) lub bakelitowym (od 1942).

Źródła

• www.wikipedia.pl
• www.olive-drab.com