W 1924 zakupiono 70 samolotów do szkolenia wstępnego Hanriot HD-14, wraz z prawami podjęcia produkcji licencyjnej w kraju. Uruchomiono ją w Wielkopolskie Wytwórni Samolotów Samolot (WWS Samolot) oraz Centralnych Warsztatach Lotniczych (CWL) w Warszawie. Samolot licencyjny znany był pod oznaczeniem H-28. Wyprodukowano ogółem 219 samolotów, z czego 75 w CWL. H-28 był przeznaczony do nauki wstępnego pilotażu i ze względu na dobre własności pilotażowe oraz prostą konstrukcję dobrze nadawał się do tego celu. Był to samolot dwupłatowy o konstrukcji drewnianej krytej płótnem. Miał cztery jednakowe skrzydła zewnętrzne – wszystkie wyposażone w lotki. Napęd samolotu stanowił rotacyjny silnik Le Rhone o mocy 59 kW. Podwozie klasyczne z płozą ogonową było wyposażone w zdwojone koła oraz płozę na każdym zespole podwozia głównego. Samolot miał barwę naturalnego cellonowanego płótna. Przednia część kadłuba wraz z osłoną silnika pokryta blachą duralową, miała jej naturalną barwę. W późniejszym okresie eksploatacji używano również samolotów pomalowanych na kolor oliwkowozielony (po remontach) – rysunek e. Typ samolotu oznaczony był liczbą 30. Numer ewidencyjny malowano na kolorze czarnym (rzadko podkreślano go czarną kreską). Szachownice o szerokich (rys. b i e1) lub wąskich obrzeżach umieszczano pośrodku skrzydeł, a po remontach na ich końcach. W latach 1933-1934 samoloty wycofano z lotnictwa wojskowego przekazując je lotnictwu cywilnemu – aeroklubom i ośrodkom szkoleniowym Lotniczego Przysposobienia Wojskowego. Rysunek a przedstawia samolot ze szkoły dęblińskiej, rysunek c – samolot z 3 Pułku Lotniczego, rys. d – Marysieńkę z 2 Pułku Lotniczego.

Źródła

• "Wojskowe samoloty szkolne 1918-1939", Tadeusz Królikiewicz, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności