Pod koniec lat 20-tych XX wieku rozpoczęto poszukiwania standardowego wzoru fotokarabinu dla zastąpienia dotychczasowych importowanych modeli, którego produkcję ulokowanoby w Polsce. Wybrano fotokarabin opracowany we francuskich zakładach Optique et Précision de Levallois w Paryżu. W 1927 roku zakupiono licencję i rozpoczęto produkcje w Fabryce Aparatów Optycznych i Precyzyjnych H. Kolberg i S-ka w Warszawie (firma ta została później przekształcona w Polskie Zakłady Optyczne S.A.).

Polski producent wykonywał elementy optyczne natomiast duraluminiową obudowę i elementy mechaniczne importowano z Francji (w pierwotnej umowie zagwarantowano import podzespołów dla wykonania 200 egzemplarzy). Dostawy dla polskiego lotnictwa rozpoczęto w 1933 roku. Cenę jednostkową ustalono na 2150 zł za sztukę.

W 1934 roku w ramach umowy zawartej przez spółkę SEPEWE wyeksportowano do Rumunii 21 fotokarabinów w ramach umowy o wartości 930550 zł.

Opis konstrukcji

Fotokarabin umożliwia prowadzenie treningu strzeleckiego uzbrojenia stałego lub ruchomego. W pierwszym przypadku fotokarabin jest mocowany w osi pokrywającej się z linia ognia karabinów maszynowych, natomiast w drugim mocuje się go bezpośrednio na podstawie karabinu obserwatora/strzelca. Uruchomienie fotokarabinu odbywało się za pomocą spustu broni. Dla zmniejszenia oporów aerodynamicznych zastosowano opływową obudowę. Dla treningu stałego uzbrojenia strzeleckiego fotokarabin K 28 mocowano do płata albo kadłuba samolotu. Naciśniecie spustu przekazywane jest z urządzenia ładowniczego z licznikiem zdjęć do fotokarabinu właściwego za pomocą linki Bowdena.

Alternatywnie dla treningu strzelców pokładowych można go było zamontować na podstawie ruchomego karabinu obserwatora (oryginalnie zaprojektowano go do współpracy z lotniczym karabinem maszynowym Vickers kal. 7,9 mm) za pomocą różnego typu złącz: wz. 29, wz. 32 (pomysłu plutonowego Jurkiewicza) oraz wz. 33 (konstrukcja firmy PZO S.A.). W takim układzie urządzenie ładownicze z licznikiem zdjęć jest montowane bezpośrednio na podstawie.

Zapis zdjęć odbywał się na standardowych błonach fotograficznych umieszczonych w rolkach o długości 15 klatek (lub z użyciem zwykłych błon handlowych na 12 klatek) i wymiarach jednego zdjęcia 4,5 x 6 cm. Dodatkowy obiektyw boczny utrwalał obraz tarczy zegarka na rogu każdego zdjęcia, co pozwalało ocenić po zakończonej walce powietrznej, który z ćwiczących pilotów pierwszy uzyskał „zestrzelenie” przeciwnika.

Odczytu wyników strzelania dokonywano przy pomocy specjalnego przyrządu projekcyjnego Le Prieur’a lub z użyciem tak zwanego albumu sylwetek (wydanie tajne Dowództwa Lotnictwa). Dla przechowywania aparatu stosowano dedykowaną skrzynkę transportową o wymiarach 510 x 230 x 210 mm, masie pustej 3 kg oraz załadowanej 7,88 kg (bez złącza).

Źródła

• Instrukcja „Fotokarabin K 28”, wyd. Instytu Badań Technicznych Lotnictwa, 1932 r.
• Piotr Matejuk „Wojskowe przyrządy optyczne w II Rzeczypospolitej”, wyd. Bellona, 1997 r.
• Adam Popiel „Uzbrojenie lotnictwa polskiego 1918-1939”, wyd. Sigma-Not, 1991 r.

Prawa autorskie

Autor artykułu:  Marcin Skrzypacz