Skrót bomby BH wywodził się od przedwojennej nazwy tego typu uzbrojenia "bomba hydrostatyczna". Bomby wz. BH 200 pojawiły się w armii francuskiej w 1930 roku będąc najcięższymi bombami głębinowymi tamtejszej Marynarki Wojennej, przeznaczonymi na potrzeby niszczycieli i jednostek eskortowych. Bomby te zastosowano na wybudowanych we Francji polskich okrętach ORP "Burza" oraz ORP "Wicher" w liczbie 24 sztuk na każdym z nich. Oprócz zapasu dostarocznego na pokładzie kontrtorpedowców dokonano także zakupu licencji na seryjną produkcję bomb, którą ulokowano w Zakładach Ostrowieckich w Ostrowcu Świętokrzyskim. Przewidywana produkcja wojenna od 3 miesiąca wojny miała wynosić 300 bomb miesięcznie.

Zastosowanie

W chwili rozpoczęcia działań wojennych 1 września 1939 r. Marynarka Wojenna posiadała 64 sztuk tych bomb z czego 16 z nich stanowiło zapas mobilizacyjny. Bomby te wykorzystano w ataku na niemieckiego U-Boota dnia 9-10 września 1939 r. w rejonie Land's End.

Bomba głębinowa wz. BH 200

Opis konstrukcji

Zrzut bomby odbywał się z umieszczinych w części rufowej okrętu prowadnic. Kadłub miał kształt walca, z zapalnikiem hydrostatycznym umieszczonym we wnęce u podstawy. Detonacja następowała w momencie osiągnięcia ustawionej przed zrzutem do wody głębokości.

Masa bomby 255 kg
Masa materiału wybuchowego 200 kg
Długość 850 mm
Szerokość 500 mm
Nastawy zapalnika 30, 50 i 75 m
Prędkość tonięcia 3 m/s

Źródła

  • Zdzisław Waśko, Rafał Witkowski "Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki okrętów i oddziałów lądowych Marynarki Wojennej", z serii "Wojsko Polskie" przygotowanej przez Wojskowy Instytut Historyczny, wyd. MON, Warszawa 1976 r.

Prawa autorskie

Autor artykułu:  Marcin Skrzypacz