Beret wz.37 to beret żołnierzy broni pancernych jak również zmotoryzowanych oddziałów Wojska Polskiego w latach 1937-1939. Beret został wprowadzony wraz z rozkazem Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Tadeusza Kasprzyckiego w dniu 23 sierpnia 1937. Beret noszono do ubioru polowego(ćwiczebnego oraz bojowego) jak również przy pracy przy sprzęcie. Żołnierze broni pancernych a także zmotoryzowanych oddziałów mieli możliwość noszenia beretu wz.37 poza służbą, w trakcie prowadzenia pojazdów mechanicznych. Beret wykonany był z jednego kawałka tkaniny dzianej w kolorze czarnym. Posiadał kształt okrągły, średnica ogłowia i otworu uzależniona była od rozmiary głowy – średnica ogłowia mieściła się w przedziale 29-31 centymetrów. Krawędź otworu kończyła się od wewnątrz obrębkiem, do którego przyszyty był potnik skórzany.

Na beretach umieszczano wyhaftowanego orzełka. Pod godłem zostały umieszczone symetrycznie oznaki stopni wojskowych na czarnej sukiennej podkładce, haftowane szarą jedwabną nitką dla oficerów, z galonu z karmazynowymi brzegami dla podoficerów, z galonu całkowicie srebrnego dla podchorążych zawodowych.

Beret noszono lekko ściągnięty do tyłu, skierowany w stronę prawego ucha. Orzeł powinien znajdować się na linii nosa. Oznaki stopnia umieszczano pod godłem.

Źródła

• "Hełmy Wojska Polskiego 1917 – 2000" J. Kijak
• fotografie pochodzą ze strony www.73pp.katowice.pl/zawartosc/Umundurowanie/beret/beret.html
• Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918-1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałów Broni Pancernej, 1971