Albatros BII i jego nowsza wersja BIIa był samolotem szkolnym szeroko używanym w lotnictwie niemieckim podczas pierwszej wojny światowej. Produkowany był w zakładach Albatros Flugzeuf Weke w Berlinie oraz na podstawie licencji w zakładach BFW, LFG (Rol) i w zakładach Refla w Warszawie. Łącznie podczas wojny zbudowano przeszło 3000 tych samolotów. Zdobyto na zaborcach 14 samolotów BII, a także zmontowano kilkanaście w Ławicy (ze zdobytych zespołów płatowcowych w hali Zepellina w Poznaniu). Samolot miał konstrukcję drewnianą cechującą się dużą trwałością, płaty były kryte płótnem, kadłub sklejką. Samoloty poszczególnych wersji i pochodzące z różnych zakładów różniły się szczegółami konstrukcyjnymi. Wyposażone były w silniki Mercedes o mocy 118 kW. Poszczególne odmiany samolotu miały różny układ rur wylotowych a także chłodnic.

W wojsku polskim

Samoloty używane w Polsce miały kadłuby malowane na kolor ciemnozielony (szarozielony) lub kadłuby o barwie lakierowanej sklejki brzozowej (b,e), skrzydła o barwie cellonowanego płótna. Na rysunku barwnym (sylwetka C) i zdjęciu dolnym przedstawiono również samolot BIIA pomalowany całkowicie na jasny (biały lub kremowy) kolor. Samolot oznaczony był w eweidencji wojskowej liczbą 17 (np. 17-12 – rys. c). Rysunek d przedstawia samolot pochodzący ze Szkoły Obserwatorów i Strzelców Lotniczych w Toruniu. Przedstawiono oznaczenie samolotu imieniem. Samoloty Albatros BIIa przekazane zostały lotnictwu cywilnemu, w którym utrzymały się do lat trzydziestych. Jeden Albatros BIIa, odnaleziony po drugiej wojnie światowej w składowisku starych samolotów w Czarnkowie, znajduje się w Muzeum Lotnictwa i Astronautyki w Krakowie.

Źródła

• "Wojskowe samoloty szkolne 1918-1939", Tadeusz Królikiewicz, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności