Pod koniec lat dwudziestych francuska firma Hotchkiss et Cie zaprojektowała i zaproponowała francuskiemu wojsku różnorodną automatyczną broń przeciwlotniczą o kalibrach 13, 20, 25 oraz 37 milimetrów. Każde z tych broni była zaprojektowana w oparciu o konstrukcję ciężkiego karabina Hotchkiss mle 14, w związku z tym że ckm Hotchkiss mle 14 sprawdzał się bardzo dobrze podczas I Wojny Światowej i był w ciągłym użyciu przez wojska francuskie.
Hotchkiss et Cie również reklamowało Nkm Hotchkiss mle 30 jak broń piechoty, którą było można zamontować na trójnogu i używać przeciw lekkim czołgom lub wozom opancerzonym. Francuscy oficerowie piechoty byli zainteresowani zakupem lekkiej broni przeciwlotniczej, lecz zrezygnowali z Nkm’u Hotchkiss mle 30 twierdząc, że ciężkie naboje spadające z nieba po wystrzeleniu mogą być niebezpieczne dla żołnierzy. Nkm Hotchkiss mle 30 może nie został przyjęty do armii, ale Francuska Marynarka Wojenna bardzo często wykorzystywała go na statkach, a francuska kawaleria wybrała go jako podstawowe uzbrojenie niektórych wozów opancerzonych. Nawet Francuskie Siły Powietrzne używały go jako broń krótkiego zasięgu do obrony lotnisk.
Oprócz Francuzów i Polaków broni tej używali też Japończycy (w Cesarskiej Marynarce Wojennej oraz w Cesarskiej Armii), Belgowie (w czołgach, wozach opancerzonych i fortyfikacjach lądowych), Rumunii (głównie w siłach lądowych) oraz Hiszpanie (głównie w czasie hiszpańskiej wojny domowej przez Republikańską Marynarkę Wojenną, a po wojnie przez nacjonalistów).
W Polsce
W 1934 roku z polecenia Dowództwa Broni Pancernych zakupiono 29 sztuk Nkm Hotchkiss mle 30. Polacy oznaczyli tę broń jako Nkm Hotchkiss wz.30. Na początku zamontowano ją w dwuwieżowych czołgach Vikers E. Później też testowano ją jako potencjalne uzbrojenie dla nowego lekkiego czołgu 4TP, lecz wkrótce Hotchkiss’a uznano za sprzęt nieperspektywiczny, z uwagi na zbyt niską przebijalność pancerza i spory rozrzut (na szerokość – 60cm na odległości 100m), i zdemontowano go z czołgów.
Nkm’y przekazano Kierownictwu Marynarki Wojennej, ta zaś zamontowała je na trałowcu „Czajka” oraz na przebudowanych okrętach przeciwlotniczych Flotylli Pińskiej: OORP „Hetman Chodkiewicz” oraz „Generał Sikorski”. Część Nkm’ów trafiła do Lądowej Obrony Wybrzeża jako broń przeciwlotnicza.
Marynarka Wojenna już od początku lat trzydziestych interesowała się Nkm Hotchkiss’a wz.30 w ramach programu rozbudowy Flotylli Pińskiej. Na początek miało być zakupionych 7 nkm’ów Hotchkiss wz.30, lecz plan uległ zmianie we wrześniu 1936 roku. Wówczas Marynarka Wojenna chciała zakupić nie 7, lecz 15 nkm’ów Hotchkiss wz.30. Koszt 15 nkm’ów wynosił 750 tysięcy złotych.
W siłach lądowych pod koniec lat trzydziestych postulowano utworzenie w kompaniach karabinów maszynowy plutonu artylerii piechoty. Taki pluton miał być uzbrojony w jedno działko piechoty kalibru 47 mm (miało to być prawdopodobnie 47 mm’owy wz.25 Pocisk) oraz dwa przeciwlotnicze karabiny maszynowe kalibru 13,2 mm (Hotchkiss wz.30) bądź kalibru 20 mm.
Kaliber | 13,2 mm |
Masa broni | 37,5kg (pojedyniczy), 42,5 kg (podwójnie sprzężony) |
Masa lufy | 19,5 kg |
Długość całkowita | 1 990 mm |
Długość lufy | 1 000 mm |
Donośność teoretyczna | 6 500-7 000m |
Donośność skuteczna | 2 500-3 000m |
Donośność skuteczna do celów powietrznych | 4 000 – 4 300m |
Maksymalna prędkość początkowa | 800 m/s |
Szybkostrzelność praktyczna | 450 strz./min. |
Maksymalna grubość przebijanej płyty pancernej | 11 mm z odl. 200m |
Źródła
- www.1939.pl
- en.Wikipedia
- Axis History Forum
- derela.republika.pl/weapl.htm
- Tymoteusz Pawłowski, Armia Marszałka Śmigłego, Warszawa, 2009
- www.audiovis.nac.gov.pl/obraz/74663/f5735122e492f0d52ff46bf0a5976465/, autor fotografii: Pikiel Witold
Prawa autorskie
Autor artykułu: Denis Szabunia
Najnowsze komentarze